‘Als jong meisje keek ik al anders naar de wereld en de dingen rondom me.
Zo maakte ik van de laarsjes van mijn barbie oorbellen, van oude schoendozen juwelenkistjes, leukte ik mijn diadeem op met veren die ik in de natuur gevonden had of smukte ik de rand van mijn topje op met een oud lint dat ergens rond lag te slingeren.
Je kan dus zeggen dat ik eigenlijk heel mijn leven al bezig ben met upcyclen.
Eerst vanuit een instinct, zeg maar.
Later om een manier van leven, een overtuiging, uit te dragen.
Laat ik het zo uitleggen:
Als ik sterf wil ik niet in een dure kist eindigen of verbrand worden, maar als een ei-vormige ‘seed’kist – die bestaat uit mijn lichaam en het zaad van een boom – diep in de aarde geplant worden. Op die manier kan ik dan reïncarneren als boom en zo vanuit mijn eigen dood een leven terug geven aan moeder aarde.
Stel je voor dat heel de mensheid dit zou doen.
Er zou geen enkel bos nog omgekapt worden.
Misschien is dat heel utopisch, en toch geloof ik dat upcycling dé nieuwe manier van teruggeven aan mekaar en aan moeder aarde gaat worden.
In een zekere zin zou je kunnen zeggen dat de cyclus van het leven dan niet meer abrupt stopt met de dood, maar dat er vanuit die dood weer een nieuw leven wordt heruitgevonden en geboren mag worden.
Di’Elle bestaat nu een jaar. Ik ben begonnen in november 2019.
Als artistiek model kreeg ik vaak de vraag waar ik mijn juwelen en kledij vandaan haalde. Ik had die natuurlijk zelf geüpcycled en dus volgde al snel de vraag of ik ook iets kon upcyclen voor iemand anders, of voor een shoot.
In principe upcycle ik alles: kledij, juwelen, meubels en deco… Je kan het zo gek nog niet verzinnen of ik creëer er iets totaal anders uit.
Voor mij is dat pure magie.’
Afval is daardoor een levensbedreigend probleem geworden
‘Dat ik een product dat aan het einde van zijn levenscyclus is, mag gaan ontmantelen, redesignen en hergebruiken in de staat waarin het zich op dat moment bevindt en dan vanuit dat hele creatieve scheppingsproces een nieuwe functie mag geven die behoeftevervullend kan zijn.
Dat kan een functionele behoefte zijn, maar ook een artistieke of een emotionele.
Zo heb ik bijvoorbeeld van oude onderbroeken een sjaal gemaakt, of van schelpen en souvenirs van een speciale vakantie een juweel, van klimop een jurk, van een oud hemd een totaal nieuw, van left-over stoffen mondmaskers, van resten hout een meubel, van souvenirs een nieuw voorwerp, enzovoorts.
Ik wil namelijk dat mensen gaan nadenken over dat hele proces. Dat ze wat meer circulair durven denken. Dat ze zichzelf en hun consumeren wat meer onder de loep durven nemen.
Nu kopen we vaak iets en als we het niet mooi meer vinden of nodig hebben gooien we het weg.
Afval is daardoor een levensbedreigend probleem geworden.
We gaan al veel te lang veel te achteloos en veel te egoïstisch om met het leven.
Zo eigenen we ons grond, grondstoffen, huizen, kledij en alle mogelijke resources uit moeder natuur toe zonder er iets voor in de plaats terug te geven.
De natuur geeft ons nochtans het perfecte voorbeeld.
Kijk eens naar de hummus bijvoorbeeld.
Uit zoveel kleine deeltjes blaadjes, takken, schimmels en dode dieren ontstaat een vruchtbare bodem voor nieuw leven.
Met di’Elle wil ik de mensen dat inzicht graag meegeven.
Dat je uit veel kleine deeltjes een nieuw geheel kan scheppen. Een nieuw leven, zeg maar.
Ik ben dan ook niet bezig met een product te verkopen als ze naar mij toekomen met een vraag.
Maar eerder met een way of life uit te dragen, met nieuw leven, een nieuwe bestemming te creëren.
Ik daag de mensen die met mij in dat creatief proces stappen dan ook altijd uit om een deel van zichzelf, of hun persoonlijkheid uit te dragen. Een kostbare herinnering. Een subtiel statement.’
Zelf volg ik geen enkele trend. Ik ben een wandelend upcycle statement
‘Zo is onder andere het begrip ‘mode’ een raar beestje voor me.
Alle extremen worden razendsnel gekopieerd en genormaliseerd door de massa en voor mij verdwijnt zo iedere keer weer een zeer belangrijke factor: je eigen persoonlijkheid.
Met di’Elle probeer ik de persoon weer in contact te brengen met zichzelf door aan de slag te gaan met items en kledingstukken die voor haar of hem een bijzondere betekenis hebben.
Het is telkens weer een bijzonder gevoel te mogen bijdragen aan het uitdragen van hun eigen persoonlijkheid, een stukje persoonlijke geschiedenis en een fierce statement.
Zelf volg ik geen enkele trend. Ik ben een wandelend upcycle statement van hoe ik me op dat moment voel en wie ik op dat moment ben, dus alles wat ik draag is daar dan ook een weerspiegeling van.
Op dit ogenblik is upcycling nog kleinschalig.
Maar ik zie het hard groeien.
Vijf jaar geleden was het nog een vrij vaag begrip, maar ondertussen beseffen ook de grote spelers op de markt dat we steeds dieper zinken in ons eigen afval en gaan ze zelf op zoek naar het upcyclen van hun eigen producten, grondstoffen en afval, wat ik alleen maar kan toejuichen.
Mijn droom? Op de cover van Vogue staan.
Niet als doel. Maar als statement.
Want uiteindelijk is di’Elle precies dat: een statement van liefde, verbondenheid, eigenheid, creativiteit en respect.
Mijn eigen bescheiden manifesto over the never ending circle of life.
Opgetekend door Coby Avgoustakis.
Foto’s: Dieter Raes en Anastasia Vervueren.
Meer informatie over di’Elle vind je op Instagram en Facebook.
