Als Catalonië Spanje niet is, dan is de Garrotxa ook Catalonië niet. Op onze reizen vol wanderlust proberen we ons ver van politieke beslommeringen te houden, maar het is de week voor 1 oktober, en dan trekken de Catalanen naar de stembus voor wat de geschiedenis zal ingaan als een gecontesteerd referendum. En het moet gezegd: hoe meer we van Barcelona naar het noorden rijden, naar de stad Olot in de vulkaanregio La Garrotxa, hoe meer vlaggetjes er hangen en spandoeken en affiches waar in grote, schreeuwerige letters ‘Si!’ staat te lezen.
Levensgenieters
De eerste herfstregens leggen een mismoedige sprei over de heuvels, en in de bossen van La Fageda d’en Jordà hangt een mist die uit films van Shyamalan lijkt te komen. Santa Pau doemt op als een versterkte burcht, met omwallingen en straatjes die naar het hogergelegen kerkplein meanderen. Ik laat de karmozijnrode Mini achter op de markt en trek mijn trolley langs houten middeleeuwse gaanderijen naar het hotel Cal Sastre, dat knettert van gezelligheid.
‘U bent de enige gast op dit moment. Maar vanavond is het restaurant vol.’
Jaime haalt een bovenmaatse sleutel uit het kastje achter de geïmproviseerde receptie en beent dan naar de eerste verdieping.
‘Wat voor mensen trekt u aan in het bijzonder?’
‘De Garrotxa is een plek voor genieters. Overdag wandelen of fietsen, ’s avonds gastronomisch genieten. Dit is een plek waar je met een boek de zon wilt zien ondergaan.’
Of luisteren naar het ritme van de regen, denk ik als ik mijn koffer op het bed plof en de twee ramen open. Wat een adembenemende plek! Dit is een hotel naar mijn hart. Persoonlijk, met veel details die aan het kleermakersberoep van grootvader herinneren, met een ziel. In mijn kamer hangen kadertjes met kakigroene knopen die ooit aan een Catalaans veston moeten zijn genaaid. Een levensgrote kleermakerspop staart me aan telkens ik de kamer verlaat. Op het tafeltje ernaast rust een zwarte Singer. ’s Avonds eet ik traaggegaarde geit in het restaurant, met groenten uit eigen tuin, en een hemelse crema catalana die me door de chef net niet wordt opgelepeld. De wijn is een beetje zoals de mensen, hier in dit robuuste landschap: vriendelijk, maar koppig.
Middeleeuwse brug
Ik rijd in de vroege ochtend na een ontbijt met boerenbrood, kaas, olijfolie en overrijpe tomaat naar het dorp met de meest kuswaardige naam van Catalonië: Besalù. Eerste publicatie in de geschiedenisboeken: het jaar 902 na Christus. En hoewel niet iedereen het eens is met de structuur en het stratenplan, heeft het er alle schijn van dat het een van de best bewaarde Middeleeuwse dorpen van Catalonië is. De miqve of Joodse baden wijzen op een belangrijke Joodse nederzetting. En verder zijn er nog het klooster van Sant Pere en de bekendste trekpleister van het dorp, de middeleeuwse brug met zeven oneven bogen en twee torens waar stelletjes in elkaars armen vallen en tientallen selfies worden genomen. Ik wandel naar beneden, naar het traagstromende water en fotografeer drie studentes die hoger willen springen dan de brug lang is.
Wijnparels
Catalonië produceert voortreffelijke wijn, die niet altijd koppig is maar even vaak ragfijn, elegant, aromatisch en speels. In de Celler La Vinyeta proef ik samen met eigenaar-wijnmaker Josep Serra van de witte Heus en van enkele zogenaamde Microvins, afkomstig van wijngaarden met oude stokken. We eten ham, kaas, salade en genieten van de zon en zilte wind die uit vanuit Roses over de heuvels komt aanwaaien. La Vinyeta is het schoolvoorbeeld van ecologische en milieubewuste wijnbouw. In de wijngaarden scharrelen dikbuikige kippen die gevoed worden met wijnmost. In oliegroene glazen kruiken wordt wijnazijn bewaard.
Meer wijn in het hotel Mas Renart, dat al jaren met liefde en toewijding wordt uitgebaat door de Vlaamse Elke Embo. Elke is kunstenares en artieste en dat merk je aan alle themakamers en de tuin vol sculpturen. De suite waar ik verblijf heet Vinum Rosae. De badkamer wordt van de slaapkamers gescheiden door een wand met honderden flessen van de allerbeste Catalaanse wijnen. Elke heeft van de Mas een levenswerk gemaakt, dat uitblinkt door warmte en gastvrijheid. En dat bovendien uitstekend is gelegen op een spreekwoordelijke boogscheut van de stranden van de Costa Brava.
