Reningelst. Handen in de lucht als je net zoals ik nog nooit eerder van dit dorpje had gehoord. Ik ben een echt stadskind geworden, en hoewel ik enorm kan genieten van een tochtje in de natuur, sta ik te kijken van de rijke stilte die op het domein van de Rentmeesterhoeve hangt, en van de rust die het me brengt. Het stenen pad dat de straat met de Bed and Breakfast verbindt, ligt als een rode loper te wachten op onze voetstappen. Aan de rechterkant van de poort begroet het schilderij van een nobele man ons, zijn haren zorgvuldig opgestoken en zijn witte kraag netjes gestreken boven zijn zwarte pak. Dat moet de voormalige rentmeester zijn.
De hoeve kijkt uit op een vijver waar eenden zich aan elkaar verwarmen en hun vleugels in het rond slaan, en het brugje over die vijver verbindt de onbewoonde wereld van de romantiek met die van de luxe. Tijdens een wandeling door de tuin ontdek je konijntjes, honden, katten, bovengenoemde eenden en een witte kip. Ik krijg al zin om naar binnen te gaan en verder te ontdekken, maar we zijn een beetje vroeger dan we hadden aangegeven. Bewegingen achter de ramen doen me echter niet langer twijfelen en in al mijn enthousiasme druk ik de deur open, waarachter een heel spontane dame wat verschrikt zegt dat we in het privégedeelte zijn binnengevallen. Classic Ine. “Ik steek de open haard aan terwijl jullie nog enkele foto’s schieten,” lacht Ann van de Rentmeesterhoeve guitig. We worden warm onthaald in de bar achter de hoeve met een huisbereide picon. “Picon is een drankje dat vaak aangelengd wordt met bier, maar bij ons is het huisrecept met witte wijn, en de rest is en blijft een goed bewaard geheim.”
De ruimte straalt rust uit met dekentjes en zetels waar je diep en vredig in zakt tijdens een gezelschapspel. Het is een echte meerwaarde voor de B&B. De gasten worden hier warm onthaald in plaats van in de ontbijtruimte en kunnen 24 uur per dag hier terecht. Wat ze consumeren, schrijven ze op hun krijtbordje. Thee, koffie en chocolademelk staan gratis ter beschikking. “Het is een nieuwe bar, ontworpen door mijn echtgenoot, en hij berust op het principe van eerlijkheid.” Ann is een echte ambassadeur van de streek, en naast de talloze tips voor etentjes, musea en streekproducten, toont ook de goed gevulde frigo aan West-Vlaamse biertjes haar liefde voor de Westhoek.
We keren huiswaarts met een goedgevulde maag en sippen nog een theetje in de honestybar
Op een kwartiertje rijden ligt Bar Bernard, op de Trappistenweg. De brouwerij werd al in 1946 opgericht maar de bijbehorende bar verwelkomt pas sinds de zomer van 2018 liefhebbers van een smakelijk biertje. Zowel Sint Bernardus als Kazematten en Weihenstephan zijn hier te degusteren, al dan niet na een rondleiding door de brouwerij. De woorden “heavenly nectar” duiden de richting van de bar aan.
We glijden door de vrolijk geschilderde liftkoker en houden halt op de laatste verdieping. De deuren openen en we wandelen de indrukwekkende rooftopbar in. Gezellig, maar toch met een gevoel voor klasse. De tegels die de wand van de bar bekleden, staan in speelse harmonie met de houten vloer. Welgevormde led-lampen verzachten het strakke interieur en kussentjes in verschillende motiefjes leuken de boel op. De volledige ruimte is ommuurd met glas. Ik moet je niet vertellen wat voor een gezicht dat oplevert: zalig groen, waar je ook kijkt, en zo ver je kan kijken. Omdat het weer het niet echt toelaat om buiten gezellig te keuvelen, nemen we snel een plaatsje aan een houten tafeltje. We kiezen voor het klassiek degustatiepalet met de bieren Sint-Bernardus Wit, Triple en Abt 12. Ook een fris tuinsapje uit de streek kan me wel bekoren.
Het eerste biertje is traditioneel Belgisch; een ongefilterd witbiertje. Daarna volgt de Sint Bernardus Tripel, een traditioneel abdijbier van hoge gisting. Sint-Bernardus Abt 12 is een donker bier met een volle, ivoorkleurige schuimlaag, en behoort naar eigen zeggen tot de beste bieren van de wereld. Het restaurant biedt standaard gerechtjes tegen de kleine honger en tijdens de lunch en op vrijdag- en zaterdagavond kun je hier ook terecht voor een hoofdgerecht. Lekkere Vlaamse kost afgewerkt met een sausje van hun zelfgebrouwen bier of een kaasje.
We keren huiswaarts met een goedgevulde maag en sippen nog een theetje in de honestybar van Ann voor ik op de kamer het bad laat vollopen en de badeendjes het wilde water laat verkennen. Er is ook een douche, zorgvuldig geplaveid in mozaïek. Ik glijd zacht het warme water in en geniet…
De textuur van het dessert borduurt verder op hetzelfde élan
Ochtendstond heeft goud in de mond. Zeker vandaag, want bij het krieken van de dag werpt de zon goedwillig haar stralen op de hoeve. Beneden wacht ons een stralende Ann en een lokaal ontbijt. “Alles komt van de hoeves in de buurt: de melkproducten, de broden en koeken…”. Ook verschillende zelfgemaakte confituren en lokale honing stelen mijn aandacht. “Mag daar een zacht- of hardgekookt eitje bij?” Wat een verwennerijen. Wat is het heerlijk om wakker te worden in de rust van het dorpje Reningelst met op de achtergrond een zacht Frans chanson.
Na een wandeling langs de weiden is het heerlijke lokale ontbijtje verteerd, en kunnen we onze aandacht richten op de volgende lekkernijen bij Atelier Hortense, het project van Greet en Sander. Zij hebben een ambachtelijk taartenatelier waar je steeds de keuze kan maken uit een vijftiental verschillende soorten taarten, die je kan ophalen na bestelling. Altijd enkele klassiekers, maar met respect voor het seizoensaanbod. Wie niet te vinden is voor een zoete zonde kan elke dag ook kiezen uit een vis-, vlees en een vegan gerechtje.
Ik neem plaats aan een tafeltje aan het venster en spot meteen de grote molen die als pronkstuk naast de grote zwarte trap staat. Het is een overblijfsel van de maalderij waar de grootouders van Greet lijnzaadkoekjes maakten en lijnzaad tot fijn meel maalden. Met een warme glimlach en in een West-Vlaams accent verwelkomt Greet me in haar Atelier. Ik pas er spontaan ook mijn taalgebruik door aan. Ze vraagt me of ik zin heb in een koffie, maar ik ga toch voor een verse muntthee, begeleid door een artisanaal koekje. De zoete geur van Greets creaties vermengt zich met de hartige geur van de lunchgerechten. Mijn maag begint er spontaan van te knorren.
Het atelier en theehuis zijn pas sinds september open. Voor de opening bakte Greet haar zoete lekkernijen in een atelier wat verderop. Ze wilde echter altijd al iets doen met de maalderij van haar grootouders en besloot het rustieke gebouw om te toveren tot een eet- en theehuis in combinatie met haar atelier. Grote glaspartijen laten heel wat licht binnen. De ruwe muren creëren samen met de houten elementen een gezellige sfeer. Hier en daar merk ik nog andere overblijfselen van de maalderij op. Zo kun je nog duidelijk zien waar het graan naar boven gebracht werd en waar het gemalen werd. Naast de molens pronkt een grote zwart-wit familiefoto van Greets grootouders, Camiel en Hortense, met broers en kinderen. Op de tweede verdieping zie je ook waar ze vroeger de jutezakken hingen voor het vermalen lijnzaad.
Een gebrek aan een degelijke 4G-ontvangst dwingt me mijn beroepsmisvorming even opzij te zetten. In plaats van foto’s te nemen en op Instagram te plaatsen, geniet ik ten volle van het heerlijke gerecht dat chef Sander voor me heeft klaargemaakt. Het mooie donkere bord is gevuld met een kleurrijk smakenpalet van zalm met rode tomaatjes, groene zeekraal, kruiden en een lekkere pastinaakpuree. Om te drinken kies ik een suikervrije Fritz cola, vrij van kunstmatige kleur- en smaakstoffen, iets wat ze ook doortrekken in hun eigen gerechten. Greet en Sander kopen hun ingrediënten zoveel mogelijk lokaal en biologisch en steunen deze keuze ten volle. Ze willen iets anders doen dan de rest en lijken daar goed in te slagen. Voor lunch en diner heb je altijd keuze uit drie verschillende gerechten: vegan, een visgerecht en een vleesgerecht.
Het zalmgerecht van Sander bevalt me ten zeerste. Toch heb ik nog een plekje vrij voor een heerlijk zoet dessertje uit het atelier van Greet. Ik moet toch testen of de taartjes even lekker zijn als ze eruit zien? Keuzestress: ga ik voor de iets zwaardere brownie, of bega ik een zoete zonde met fruit? Ik hak de knoop door en ga voor een fris en licht ogend dessertje met limoencrème, ananasplakjes en een noten- en vijgenmix. Het zure van de limoencrème vormt een perfecte harmonie met het zoete van de vijgen en de ananas, en de munt zorgt voor een frisse toets. De textuur van het dessert borduurt verder op hetzelfde élan: de zachte limoencrème smelt haast op je tong waarna de zaadjes van de vijgen en de noten wat crunch toevoegen. Deze heerlijke zoete zonde serveert Greet op een bordje dat herinnert aan het servies uit “de goeien ouwen tijd” van mijn grootmoeder. Een streling voor het oog en de smaakpapillen.
