Ik slurp van mijn verfrissende Singapore Sling, een traditionele Singaporese cocktail, en geniet van de warme avondlucht. Het is mijn eerste keer in Singapore en het eerste wat opvalt is de luxe, de strenge regeltjes (zoals het verbod op het kopen en kauwen van kauwgom) en de properheid van deze stad. Als ik dat aan Julia, één van mijn collega’s, vertel kijkt ze me aan vol vertedering en nostalgie. ‘Oh, Waar is de tijd?’ mijmert ze en kijkt daarbij naar boven. Haar blinkende gouden topje, perfect rode lippen en lange opgestoken haren passen bij haar elegantie. De lijnen in haar gezicht verbergen de jeugd die ze ooit had. De vraag hoelang ze al vliegt hoeft niet gesteld te worden. Julia vertelt over de tijd toen vliegen nog een feestje was. Ze herinnert zich de champagne en kaviaar á volonté, brede zetels, mannen in pak en vrouwen in cocktail jurken. De gouden tijden. Toen mocht er nog gerookt worden op het vliegtuig, soms was de rook zo erg dat ze niets meer zagen. Dan moest er gevraagd worden aan de piloten om even 20 minuten het non-smoking sign in te schakelen zodat ze weer konden serveren.
Als ontbijt kregen ze van het hotel een fles wodka op tafel en wat kaviaar
45 jaar lang vliegt Julia al de wereld rond en daar heeft ze geen seconde spijt van. Ze haalt een verfrommelde foto uit haar portefeuille waarop een erg knappe blonde stewardess in een kokerrok te zien is, ze poseert trots voor een groot Swissair toestel en onderaan de foto staat het getal 1982 geschreven. ‘Dit was in Beijing. We waren toen 6 dagen ter plaatse en oh, wat hadden we plezier.’ Ze vertelt over haar avonturen op de Chinese muur en het feit dat je er zelden een auto zag. Fietsen was de manier om je te verplaatsen en met Engels kwam je toen nog nergens. Reizen was toen nog een echte uitdaging, Google was er niet om je te helpen en een telefoontje naar huis moest goed gepland worden vooraf.
Julia geeft de foto door en vertelt verder over de vele koude nachten die ze doorbracht in Moskou tijdens De Koude Oorlog. Om naar China te vliegen was een tussenlanding in Rusland verplicht. Rusland liet niemand zomaar overvliegen. Er was toen niets in Moskou, alles was er eenzaam en stil. De avonden bracht de hele crew vaak samen op één van de kamers door, met een fles wijn en wat eten die ze meegesmokkeld hadden vanuit het vliegtuig. Als ontbijt kregen ze van het hotel een fles wodka op tafel en wat kaviaar want meer was er niet. Winkels waren leeg en alhoewel er medewerkers aanwezig waren, verkochten ze meestal niet meer dan boter of een wollen muts. Één keer had ze een tros bananen mee genomen vanop het vliegtuig en toen ze die bovenhaalde keken de hotelmedewerkers met grote ogen toe: bananen hadden ze nog nooit gezien. Ze besloten toen de bananen te verdelen.
11 september 2001 stond ze op met een griepje
Gefascineerd van Julia haar verhalen probeer ik van mijn Singapore Sling te drinken, maar ik merk dat mijn glas leeg is. Dat gaat gemakkelijk binnen! Ik doe teken aan de kelner voor nog een rondje. Julia slaakt een zucht en leunt naar voor terwijl ze ons één voor één aankijkt. De lijnen in haar gezicht worden een beetje dieper. 2001 is een jaar dat voor altijd in haar geheugen gegrift zal staan. 11 september 2001 stond ze op met een griepje en moest zich ziek melden voor haar vlucht naar New York. Vol ongeloof volgde ze een paar uur later het nieuws op televisie. Het duurde een hele dag voordat ze de bevestiging kreeg dat haar collega’s in veiligheid waren. Vliegen werd nooit meer hetzelfde. Iedereen aan tafel is stil. Julia doorbreekt de stilte en heft het glas. Ze maakt een toast op ons, de jeugd en op de toekomst. Mijn gedachten beginnen te rollen, de hele avond was ik onder de indruk van haar vele verhalen. Ik vraag me af, in die zes jaar vliegcarrière heb ik best al veel meegemaakt, welke verhalen zal ik te vertellen hebben in 45 jaar?
