Rien de Mey groeide op met een kinderdroom: journaliste worden. ‘Ik was altijd al heel erg geboeid door de Nederlandse taal en ben Taal- en Letterkunde gaan studeren.’ Vooraleer ze haar thesis had afgerond, startte ze al als freelancer in de reisjournalistiek. Door onder andere voor Het Nieuwsblad magazine te schrijven, merkte ze dat de constante deadlinedruk haar parten begon te spelen.
‘Bij een maandblad kon ik mijn stukken zelf indelen: vandaag een lang artikel, morgen een kort stuk’, legt Rien uit. Maar bij een weekeditie, zoals Het Nieuwsblad magazine, merkte ze dat de hoeveelheden en tijdsdruk grote uitdagingen waren. ‘Je moet jezelf elke keer op gang trekken. Stuk schrijven, deadline halen en opnieuw en opnieuw. Mijn zenuwstelsel is niet opgewassen tegen de constante cortisolpieken van al die deadlines.’
Toch hield Rien de Mey van het journalistieke vak. ‘Het mooiste aan mijn job vond ik andere mensen hun verhalen vertellen op een manier waarop zij stralen. Interviews afnemen is iets heel intiems. Je krijgt een inkijk in iemands leven. Het is heel mooi om als interviewer een veilige omgeving te creëren waarin iemand zich vrij voelt om dingen te delen.’
Rien is hoogsensitief, wat wil zeggen dat haar zenuwstelsel heel sterk reageert op prikkels. Zoals aan elk verhaal, heb je twee kanten. ‘Ik had vaak het gevoel dat ik werd aangevallen door een teveel aan prikkels, indrukken en emoties van anderen. Als kind kon ik vaak niet onderscheiden welke gevoelens van mij waren en welke van anderen.’ Ook rees de vraag bij haar waarom ze niet goed kan omgaan met prikkels en anderen wel? Vroeger zag Rien haar hoogsensitiviteit als een achilleshiel, maar nu merkt ze ook de mooie kant ervan. ‘Anderzijds, aanvoelen wat iemand voelt en nodig heeft, is heel mooi.’
Ik was een wandelend hoofd zonder lichaamsbewustzijn
Rien combineerde journalistiek met ghostwriting. Daar merkte ze dat die hoogsensitiviteit goed van pas kwam. ‘Als ghostwriter kon ik helemaal in iemands persoonlijkheid kruipen en exact schrijven zoals die het zou doen. Mensen zeiden me vaak nadat een artikel af was: ‘Ik hoor precies mezelf praten.’ Dat vond ik altijd heel fijn, want dat was ook exact wat ik wilde.’
Toch kreeg ze vaak opmerkingen over hoe ze emoties beleefde. ‘Ik kreeg vroeger vaak te horen: ‘Wees maar een beetje harder’ of ‘Je moet daar nu toch niet voor wenen’, voegt ze toe. In het algemeen is het al moeilijk in te schatten hoe een ander zich voelt en zeker als iemand hoogsensitief is.
Aan het einde van Riens carrière als journaliste was ze op. ‘Het kwam tot op het punt dat wanneer iemand op mijn deur klopte, ik tien meter omhoog wipte en schreeuwde.’ Na burn-out één, volgden twee en drie. Rien eindigde met een diagnose fibromyalgie. Dat is een aandoening, die ontstaat doordat het zenuwstelsel een hele tijd onder hoogspanning staat en te veel prikkels ontvangt. ‘Ik was de laatste jaren heel erg losgekoppeld van mijn lichaam. Ik was een wandelend hoofd zonder lichaamsbewustzijn. Je ervaart angst gecombineerd met heel veel fysieke symptomen die zich uiten in pijn.’ Bij Rien uitte zich dat in slapeloosheid en een brandende pijn in haar onderarmen. ‘Het voelt alsof mijn huid verbrand is door de zon.’
Op zoek naar verlichting volgde Rien de Mey een cursus reiki. ‘Ik wilde mijn hoogsensitieve dochter helpen ontspannen. Ik had al ervaring met massages, maar had nooit overwogen daar professioneel iets mee te doen.’ Tijdens die opleiding ontdekte ze echter iets bijzonders: ‘De enige momenten waarop mijn brandende armpijn verdween, waren wanneer ik masseerde.’ In overleg met haar dokter besloot ze zich verder te verdiepen in massagetherapie.
Wat begon als een persoonlijke zoektocht, groeide uit tot een nieuw beroep. ‘Een vriendin zei me: ‘Ik heb jou nog nooit zo zelfzeker geweten in een job.’ En dat klopt. Het voelt alsof ik eindelijk op mijn plek zit.’
Opmerkelijk genoeg ziet Rien parallellen tussen haar oude en nieuwe job. ‘In de journalistiek creëerde ik een veilige ruimte waarin mensen hun verhaal konden vertellen. In lichaamswerk noemen we dat ‘holding the space’: een veilige omgeving bieden waarin iemand volledig kan ontspannen, zodanig dat het lichaam kan spreken. Zo’n massagesessie lijkt dus best veel op een interview, maar dan zonder al te veel woorden te gebruiken.’
Die rust en diepgang heeft Rien ook in haar eigen leven geïntegreerd. Een zin uit het nummer ‘Kus Me Even’ van Merol hangt nog steeds in haar bureau: Laat de wereld lekker draaien, ik wil hier stil leven. ‘Ik wil een klein universum creëren binnen een grote wereld, een plek waar mensen écht tot rust kunnen komen. Niet gewoon afleiding zoeken, maar diep ontspannen, zodat er ruimte ontstaat voor nieuwe energie.’
Het idee achter Citrine kan je samenvatten in één zin: healed women are going to heal the world. ‘Wanneer een vrouw hier ontspannen buiten wandelt, heeft dat effect op haar omgeving,’ legt Rien uit. ‘Haar kinderen en partner resoneren met haar systeem, waardoor zij ook tot rust komen. Het is een ripple effect dat zich steeds verder verspreidt.’
Voor het eerst in haar carrière kijkt Rien niet langer naar vacatures. ‘Ik heb mijn plek gevonden in mijn job en in Citrine. Ik hoop in de toekomst nog veel rust te mogen verspreiden.’
Door Lotta Cornelus.
