Het is maandag 8u in de ochtend. Half slapend start ik mijn computer. Net zoals ik heeft mijn computer vandaag iets langer tijd nodig om wakker te worden. Na vijf lange minuten verschijnt er eindelijk in grote witte letters “welkom Lola” op het scherm. Terwijl mijn computer zich al tegensputterend installeert, kijk ik nog eens naar het boek. Ik ga met mijn vingertoppen over de letters die samen het woord “Stilleven” vormen. De linnen cover is net als alle foto’s in het tijdsdocument: een plezier voor het oog. De witte kaft is prettig om handen en geeft sterkte aan het verhaal.
Een halfuur later verschijnt Jan Darthet op mijn scherm, een Bruggeling in hart en nieren. Je kent hem misschien als stadsfotograaf van Brugge. Vele mooie, toeristische foto’s van Brugge staan op zijn naam. Jan kent de bruisende stad door en door. Geen enkele plaats of plek in Brugge heeft hij niet bezichtigd en gefotografeerd. Als kind ontwikkelde Jan al snel een passie voor fotografie. Na twee tergend langzame jaren Latijn in het middelbaar, mocht hij naar de academie. Naast tekenen, schilderen en schetsen, ontdekte hij hier de bijzondere kunsten van de fotografie. Sindsdien zijn Jan en zijn fototoestel onafscheidelijk.
Het was dan dat Jan bemerkte dat de stad een andere uitstraling had gekregen
Klik… Klak. “Hoort u mij?” “Ziet u mij?” Na wat technische problemen kunnen we eindelijk aan het coronaproof gesprek beginnen. Al lachend starten we het interview. Ik vraag Jan liefelijk om me mee te nemen in zijn boek, of hoe hij het zo mooi verwoordt, zijn ‘Stil Gedicht’. Zelfs op afstand kan ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Op het puntje van mijn stoel, luister ik naar zijn verhaal, zijn stil-leven.
Tijdens de eerste lockdown viel bij Jan, zoals bij velen, het werk weg. Net als de meesten moest hij op creatieve wijze op zoek naar dingen om zijn tijd in te vullen. Hij begon om deze reden te leven in het ritme van zijn pas geboren zoon. Wanneer het “kleintje” het even moeilijk had, gingen ze naar buiten. Genietend van de leegte en de stilte in de historische stad. Het was dan dat Jan bemerkte dat de stad een andere uitstraling had gekregen. Eentje die gecapteerd moest worden.
De lockdown is niet het thema. Het kan meer als de oorzaak beschreven worden. Al dwalend door de stad merkte Jan een ander soort Brugge op. Een stad die wacht, die even on hold werd gezet. De gebouwen hadden nog altijd hun grootsheid, de straten waren even kronkelig, de bomen sierlijk: een prachtig zicht. Deze stad als stilleven gaf Jan hoop. De stad was zijn charmes niet verloren. Prachtig als altijd blonk ze in de zon. De stad wachtte, bereidde zich voor op volk.
Samen met zijn zoon in de kinderkoets liep Jan door de leegte die het virus met zich meebracht. Een zevental wandelingen doorheen Brugge zorgde voor unieke beelden tijdens de coronatijden. Jan probeerde (en slaagde erin) om de stad te fotograferen in zijn eenvoud, stilte en grandeur. Met één enkele lens en zonder vluchtlijnen brengt hij rust in zijn foto’s, zoals het rustig was dit voorjaar. Verder toont Jan de stad zoals hij en zijn zoon Brugge zagen, op ooghoogte van wandelaars of blind witnesses.
Zijn boek wordt beschreven als een soort gedicht. Met zijn beelden vertelt hij een poëtisch verhaal van een stad die wacht, die geduldig is. Brugge heeft door het wegblijven van mensen een tristesse gekregen van het wacht houden, het “niet weten wat komen zal”. Desondanks is deze daardoor haar aantrekking niet verloren, integendeel.
Door Lola Huylenbroeck.
Je kan het tijdsdocument vinden op de website Brugge2020.be (via deze link) of gaan halen in boekhandel Raaklijn.
