‘Gek toch,’ zeg ik aan Davy die zich verderop over het onkruid buigt. Maar ik maak mijn zin niet af. Ik staar verbluft naar de kale jonge bomen die zich op enkele weken tijd ontpopten tot een malse en schaduwrijke groene wolk die over het terrein ruist. Miljoenen blaadjes zetten schitterend zonlicht om in zuurstof, nemen de koolstofdioxide van onze adem en maken er zuurstof en voedsel van.
Opgegroeid met Disney verwachten we te veel van magie; er moeten vonken en een heel orkest bij komen kijken. Maar echte magie verloopt in stilte, in een dimensie die we niet met onze zintuigen kunnen waarnemen. Echte magie is een zonsopgang in april en asperges die hun kopje schuw boven de aarde vertonen, is een oude lap grond waar je zaadjes in drukt die tot plantjes in alle kleuren en vormen ontwikkelen; vol koolhydraten en vezels en eiwitten, vitaminen en antioxidanten die een mens gezond houden. Magie verloopt langzaam en nederig maar constant, ver weg van het vuurwerk en de instant gratification van het moderne leven.
Twee kilometer verderop graven machines al maanden de grond leeg, verstoren ze een perfect gesloten kringloop van zonlicht, water en zuurstof. Een rauw litteken loopt dwars over de heuvel door het boslandschap en zal binnenkort voorgoed onder een laag asfalt verdwijnen. De nieuwe weg leidt naar een industriepark maar is geconnecteerd met een (dure) autostrade waar geen kat op rijdt. Vrachtwagens zullen nog steeds over de oude wegen denderen die parallel met deze vreemde nieuwe autostrade verlopen.
Schaarste is een constructie, denk ik en mijn gemoed schift zoals het tegenwoordig wel vaker doet.
(Lees verder onder de foto’s.)
‘Was je geest ook maar een beetje groener dan zouden we je van zin doordrenken’
Onze immense tuin lijkt plots maar een zakdoek groot, een druppel op een hete plaat.
Maar dan zie ik Davy die gezapig langs zijn groenten marcheert, als een ouder die de eerste stapjes van zijn kind observeert. De hazelaar die we twee jaar geleden plantten, kreeg een groeischeut, de appelsienbomen staan in bloei en geuren geweldig, en naast de fruittuin in het veld vol gele bloemen rusten de lammetjes uit. Er is ook nog steeds overvloed en wat ik zie is vooruitgang door op onze passen terug te keren. We zijn niet de enigen die het afgelopen jaar een moestuin aanlegden, die uit de moderniteit terugkeerden naar een tijd die de hersenen wel aankunnen, maar wel met een betere gezondheid en meer zelfkennis dan ooit tevoren.
‘Gek toch,’ zeg ik aan Davy die naast me is komen staan om een sigaretje te rollen, ‘hoe gemakkelijk het is om onder de bomen alle angsten en onzekerheden los te laten.’
Even denk ik dat hij me niet hoorde, maar dan likt hij zorgvuldig zijn vloeitje af en antwoordt onverstoorbaar als een kat: ‘Dat komt omdat we deel uitmaken van de natuur. Alles gebeurt hier met een reden en niets gaat verloren.’
Ik vraag me af wat er werkelijk in die sigaretten van hem zit en of ik er niet beter een trekje van kan nemen maar voor ik kan reageren duwt hij een spade in mijn veel te zachte, moderne handen. In stilte spitten we de grond om, maken we plaats voor nieuwe asperges en denk ik aan een zin van schrijver Richard Powers: ‘Was je geest ook maar een beetje groener dan zouden we je van zin doordrenken.’
Als er een ding goed is aan die pandemie dan is het dit: het besef dat we als gewone mens de kracht hebben om samen opnieuw te beginnen; op een zinvolle manier. Magie is echt voor wie het wil zien, en wie daar moeite mee heeft mag iedere lente op onze zakdoek komen logeren.
